Logo
Prev
search
Print
addthis
Rotate
Help
Next
INHOUD
ALLE PAGINA’S
ZOEK IN DE UITGAVEN
Home
'
Buma Stemra : voorjaar 2015
Contents
Een stormachtige maandagmiddag, eind maart. In De Vereeniging in Nijmegen zit Frank Boeijen achter een kop koffie. Snipverkouden, maar tevreden met zijn optredens van de laatste dagen. We praten over het heden, het verleden en een beetje over de toekomst. Maar vooral over tekstschrijven. Neorealisme In een interview in muziekblad Oor in 1996 verklaarde je dat je als jonge muzikant het taalgebruik van Lennaert Nijgh mijlenver van je af voelde staan. "Ik heb altijd respect gehad voor de teksten van Lennaert Nijgh. We zijn ermee opgegroeid. Testament, wat een fantas- tisch lied... Ik bedoelde denk ik dat ik iets anders wilde dan het theaterachtige, het cabaretachtige, dat in de tijd dat ik begon te schrijven aan de Nederlandstalige muziek kleefde. Ik wilde Bob Dylan, Neil Young, Joni Mitchell achterna, en later Tom Waits, Bruce Springsteen. Dat gevoel. Ik zocht, hoe doe je dit nu in het Nederlands? "Joni Mitchell was duidelijk van invloed op mijn tekstschrijven. En Bob Dylan dus, maar Dylan bestaat uit zoveel verschillen- de Dylans, dan moeten we het over tijdperken gaan hebben. Deze mensen zijn ook echt níeuwe platen blijven maken. Modern Times van Dylan blijf ik draaien. Je kunt ook iets mooi vinden en er nooit naar luisteren, maar dat album be- luister ik heel vaak. "En we kregen de new wave. Elvis Costello, Joe Jackson. Zij waren voorbeelden van hoe wij het ook zouden kunnen doen. 'Nooit meer naar een verjaardagsfeest', zing ik op mijn eerste album. Dat is een soort neorealisme. Zoals de tekst van Joe Jacksons Is She Really Going Out With Him. Dat hele puntige, 'n beetje ironisch, weinig woorden gebruiken. "Ik ben op zeker moment het rijm los gaan laten. Al vanaf Kronenburg Park, eigenlijk. Weet je, de naoorlogse poëzie van Campert, Lucebert, de Vijftigers, dat vond ik op de mid- delbare school al heel interessant. Zij hebben ook het rijm losgelaten. 'In deze tijd heeft wat men altijd noemde/Schoon- heid schoonheid haar gezicht verbrand'. Dat schreef Lucebert. Omdat de Vijftigers het huichelachtig vonden om na de ver- schrikkingen van de Tweede Wereldoorlog te doen alsof er nog schoonheid was. Geen rijm dus. En ik denk dat dat on- bewust in mijn teksten is geslopen. Ik heb dat zoveel gelezen. "Iemand zei me: je teksten rijmen niet. Zei ik: ik denk van wel. Had ik het zelf nog niet goed door, wat ik deed... Ik heb ook wel meegemaakt dat een tekst niet lekker aanvoel- de omdát hij voortdurend rijmde. Te voor de hand liggend. Maar Leonard Cohen, die ik ook zeer bewonder, rijmt altijd. En Dylan ook." Vertalen In 1980 kwam de Frank Boeijen Groep onder contract bij platenmaatschappij Telstar van Johnny Hoes. Wat voelde je bij dat repertoire? 56 INTERVIEW FRANK BOEIJEN
Links
Archive
najaar 2015
Navigation
Previous Page
Next Page
